Բարձունք, որ բոլորը հաղթահարելու են ու.....

Կա՛: Իմ հոգու բարձունքն է այդ բարձունքը: Ես միշտ ձգտում եմ հասնել իմ բարձունքին, բայց... միշտ երբ բարձրանում եմ, փորձում հասնել այդ բարձունքին, ինձ խանգարում է կայծակը, տակն ու վրա անում ամեն ինչ, իսկ ես չեմ նահանջում, միշտ բարձրանում եմ: Տեսնես ինչ կա այնտեղ: Ճանապարհը դատարկ չէ՝ ծառեր կան,ծաղիկներ, ի՞սկ կային այդ ծառերն ու ծաղիկները, երբ ես դեռ չէի տեսել այդ վայրը, չէի անցել այդ արահետներով..Ոչ, ոչինչ էլ չկար: Երբ ես ծնվեցի, ինձ միշտ այնտեղ էին տանում մինչև իմ 1 տարեկան դառնալը, իսկ հետո՞, երբ կհա՞սնեմ ես այնտեղ, Երբե՞ք, ո՜չ… Երբ դառնամ ես ծեր մի պառավ, ձեռնափայտով քայլեմ, ու մազերս լինեն սպիտակ: Մարդկանց մեջ՝ բոլորի մեջ կա այդ բարձունքը ՝ Սիզբը և Վերջը:Ապրում ենք սկիզբը, հետո՝ վերջը, ու ի՞նչ է լինում դրանից հետո՞ ... Վախճանվում ենք:Ծնվում ես դեռ ոչինչ չիմանալով, ապրում ես կյանքը, իսկ հետո կյանքից շատ բան իմանալով՝ կարողանում ես բարձրանալ այդ բարձունքը, չէ՞ որ արդեն շա՜տ բան գիտես…: