Նայել․․՝ հեռվից երևացող համր լույսերին...

Բոլորս էլ ապրելու իրավունք ունենք։ Մենք բոլորս ապրում ենք ժամանակի հետ միասին։ Մարդիկ այնքան տարբեր են։ Ունեն տարբեր երազանքներ, տարբեր մտքեր։ Ես ապրում եմ, որ ապրեմ։ Հա՛, հենց ուղղակի ապրել եմ ուզում։ Դա այնքան հետաքրքիր է։

Ես եմ՝ քո անմահությունը

Ես եմ՝ քո անմահությունը։ Անմահությունը։ Ես եմ։

Ամպերը՝ երկնքում, աստղերը` ամպերի վրա, իսկ լուսինը՝ աստղերի գրկում։ Այնքան գեղեցիկ է երկինքը այսօր։

Ես ուղղակի նստած էի դրսում, իսկ քամին քայլում էր ներսովս, քշում դեպի վեր-վար։ Ես ուզում էի, որ բաց թողնի ինձ, բայց չէր թողնում՝ փորձելով հասկացնել ոչինչը։ Նա բարձրացնում էր ինձ վեր։ Դեպի աստղերը։ Դեպի լուսինը։ Ու էլի։ Ես եմ, չե՞ս կարոտել ինձ, մոռացել էի՞ր։

Գիտեմ՝ չգնաց․.. ասաց, որ կգա

Ու էլի անձրև։ Կաթիլները դանդաղ կաթկթում էին ջրափոսերի մեջ, բայց տերևները դեռ թափվել չէին ուզում։ Կաթ-կաթ, իսկ հետո․․․ հետո ի՞նչ եղավ անձրևին։ Գիտեմ՝ չգնաց։ Ասաց, որ կգա։