Մարդկային են, բայց տարբեր` ներքին, արտաքին ու հասարակաց

Վիրուսի տեսակնեը էնքան շատ են, որ որոշել չի լինում: Մարդկային են, բայց տարբեր` ներքին, արտաքին ու հասարակաց: Հիվանդությունները էնքան շատ են, արդեն մահացու են դարձել, խրում են հենց ներսից: Մարդիկ, մահանում են հիմմար, բայց տարածված գրիպներից: Բայց կա ավելի լուրջ վիրուս, մեր հենց` մեր մեջ: Հոգու խորքում, մենք մոլորված ենք, չենք գիտակցում ինչ անել, ուր գնալ աջ թե՞ ձախ: Մենք` մարդիկս սովոր ենք վիրավորել, բայց կարող ենք չհասկանալ թե ինչու: Դա մեր վիրոսն է, բնակվող հոգու խորքում, անբուժելի վիրուս: Մենք ունենք ներքին ձայն, որ երբեք, չենք լսում.. Հազարից մեկ: Բայց չէ՞ որ նա է մեր օգնականը, չէ՞ որ նա պիտի մեզ օգնի:
Մենք` մարդիկս. ունենք ներքին բազմաթի՜վ հիվանդություններ, որոնց մասին անգամ մենք չգիտենք: Հաճախ, կարող ենք ընկնել մոռացության գիրկը, երազե՜նք, որ մի պահ թվա թե «հավերժ» ընկանք երազների... մե՜ծ ու սիրո՜ւն  խատուտիկների փնջի գիրկը:

Ձյունը, չէր խոսում, լո՜ւռ էր...

Լույսերը անջատվել էին, դրսում խավար է՜ր, ամենալո՜ւռ խավարը: Մարդիկ արդեն փակել էին իրենց աչքերը, լուռ դիտում էին, իրենց լո՜ւռ երազը, աստղա՜յին, սիրո՜ւն: Ձյունը իջնում էր, խավարի մեջ սահելով` առանց վախի, զգուշորեն ոտքերտդնելով գետնին, ու նաելով վեր աստղերին, որտեղից, որ եկել էր:

Ձյան մյուս փաթիլներից մեկին հեծնած

Էլի... էլի ու էլի անընդմեջ: Էլի ես եմ, էլի դու դիմացս, կանգնած նայում ես ինձ, բաժանվում անվերջ մասերի ու կառչում երկնքից, իսկ ես անվերջ նայում եմ քեզ, քեզ: Դու հեքիաթ ես, թափվող երկնքից, դու հեքիաթ ես, ում ոչ բոլորն են սիրում, դու հեքիաթ ես, ում սպասում են , բոլոր նրանք ովքեր երազանք ունեն, ովքեր հավատում են հրաշքին, ու ԵՍ, ես որ հավատում եմ, քո կամքի ուժին: