Լուսացույցին սպասողը․․

Շաբաթ առավոտ է, ժամը՝ վեցն անց կես։ Ես տանն եմ։ Օրս հանգիստ է՝ ազատ եմ։ Թեյնիկը դնում եմ , որ եռա,  իսկ ես վերցնում եմ հաստ ծածկոց ու գնում պատուհանի մոտ։ Ամպերը հավաքված են մի տեղում ՝ մրսում են, ու չկա մեկը , որ տաքացնի նրանց։ Սակայն այսօրվա խոսքս ամպերի ջեռուցման մասին չէ։ Խոսքս լո՜ւռ, բայց սաստիկ աշնան մասին է։

Պատուհանից ներքև կրիվ ուրիշ աշխարհ է։ 

Անձրևի կաթիլները մեղմիկ կաթում էին։ Մառախուղի մեջ էր աշխարը, ու լսվում էին ուժեղացող անձրևի հարվածների ձայնը։ Մարդիկ բացում էին իրենց անձրևանոցներն ու վազում առաջ։ Նրանք չգիտեին ուր է տանում ճանապարհը, և ուր կհասնեն նրանք․․․ ի վերջո գուցե նրանք մոլորվեն․․․ չնայած․․ քաղաքը փոքր է, մարդիկ շատ՝ կոգնեն իրար․

Ճապոնական գրականության

Ճապոնական գրականության մեջ Հին շրջանում զարգացած են եղել բանավոր ստեղծագործությունը և դիցաբանությունը։ Առաջին հազարամյակի կեսերին ճապոնիայում սկսեց մտնել մշակութային կապերի չին-բուդդայական ոլորտի մեջ։ 4-5-րդ դարերի սահմանագծին պաշտոնական Փաստաթղթերում և կրոնա-փիլիսոփայական երկերում օգտագործվում էր չինական հիերոգլիֆային գիրը։

Հատված 2

«99% Սպիտակ և 1% Սև»
Նոտաների անհետացում ․․․

Այնտեղ կանգնած էր մի երիտասարդ իբր «Ոստիկան» նա քաշքշում էր մի երիտասարդի թևից, իսկ երիտասարդը հազիվ էր զսպում իր արցունքները: Արցունքներ, որ երևի թե միայն ինձ էին հասանալի և միայն ես էի տեսնում։ Հավատացեք ինձ,՝ դրանք հեղեղի նման կթափվեին։ Բազմությունը հավաքվել էր նրանց շուրջը, իսկ ես հեռվում կանգնած համարյա թե ոչինչ չէի տեսնում: Երևում էին դրվագներ՝ թե ինչպես է ոստիկան կոչվածը քաշում տղայի ձեռքերից և գոռում.

Հատված 1

99%սպիտակ և 1% սև. 

Մաս 1. Լուսաբացը

Պատուհանից լսվում է անձրևի փոքրիկ կաթիլների նուրբ ձայնը, որ փորձում է ինձ դուրս բերել քնաթաթախ վիճակից: Բայց ես ցանկություն չունեմ բաց անելու աչքերս:

Ես պառկած եմ իմ անկողնում, աչքերս փակ են, սակայն մարմինս արթուն է: Փոքր-ինչ պառկելով` ես վերջապես բաց եմ անում աչքերս: Հայացքս գրավում է պատուհանը:

Զարմանալի է, անձրև չկար. միայն ամեպերն են մուգ մոխրագույն և խիտ:

Երևում է` այսօր անձրև է գալու: Ես վեր եմ կենում, նստում անկողնուս մեջ` հենվելով բարձիս, և սկսում եմ զննել շուրջ բոլորս: Անկողնուս կողքին դրված է փոքրիկ սեղան: Վրան դրված է մի գիրք՝ «Կյանքի իմաստը», Անտուան դե-սենտ Էքզյուպերի։ Գրքի վրա իմ վզնոցն է, կողքին` նրբաբույր օծանելիքս։ Անկողնուս դիմաց պատին է հենված դաշնամուրը։ Գեղեցիկ, սև դաշնամուրս։ Դաշնամուրի գլխին խրձով դրված են նոտաներս։ Դաշնամուրի հենց կողքին իմ զգեստապահարանն է։ Զարմանալի է, բայց սենյակս ամբողջովին հավաքված է՝ ոչինչ թափված չէ։ 

Ես վեր կեցա անկողնուց, մոտեցա զգեստապահարանիս և փոխեցի հագուստս։ Հագել էի դեղին սվիտեր, ջինսե տաբատ։ Իմ կարծիքով, հագուստը այդքան էական դեր չունի մարդու կյանքում։ Իջա խոհանոց, ցանկացա նախաճաշել, բայց տանը ուտելու ոչինչ չկար։ Պարզ է, պետք է գնալ խանութ։ Քանի, որ ես տանից դուրս գալ ուզում էի այլ նպատակով, ցանկություն չառաջացավ դուրս գալ գնումների։Դուք հավանաբար չգիտեք անգամ` ով եմ ես։

Մարիա Սիա էմմեթ։ Երիտասարդների հասարակությունից ես տարբերվում եմ միայն նրանով, որ հիասքանչ դաշնամուր եմ նվագում։ Տարիներ առաջ բոլորն ինձ ճանաչում էին, իսկ հիմա... Հասարակությունը մոռացավ, իսկ ես դեռ շարունակում եմ ապրել։ Մասնագիտություն չունեմ, ես այնպիսի աղջիկ եմ, ով  իրեն հարմար ոչինչ չի գտնում, բայց փնտրում է։ 

Ես վերցրի հեռախոսս, ականջակալներս և հագնելով կոշիկներս` դուրս եկա տանից։ Սկսեցի քայլել անձայն փողոցներով... մարդիկ քայլում էին, իսկ ես լսում էի նրանց ոտնաձայները, որոնք միաձուլվում էին իմ երաժշտությանը։ Իմ ականջներում լսվում էր Շոպենի 9-րդ նոկտյուրնը։ Ես լսում էի ու ուղղակի հաճույք ստանում, բայց…. Ի՞նչը գրավեց իմ հայացքը և լռեցրեց ինձ...