Սոմերսեթ Մոեմ «Լուսին և վեցպենսանոց» գիրքը, մի արվեստագետ-նկարչի մասին պատմութուն է, ով վաղ տարիքում լքում է կոջը և իր երեխաներին, թողնում է աշխատանքը և մեկնում փարիզ`գեղանկարչություն սովորելու: Գրքի հեղինակը հաճախ «պատահաբար» հանդիպումներ էր ունենում Սքրիթլենդի(նկարչի) հետ, և փոքրիկ զրույցներ ունենում: Այդ փոքրիկ զրույցները ինձ շատ դուր էին գալիս:
Վերջում նա մեկնում է Թաիթի, որտեղ վարակվում է ինչ-որ հիվանդությամբ, կուրանում է: Կույր ժամանակ ևս նկարներ է արել` բացելով իր հոգին մյուսների համար, որը չէր արել այսքան տարիներ: Ինչպես ասում է իր բժիշկը, ` նա ավելին տեսավ երբ կույր էր, քան երբ տեսնում էր:
- Միգուցե նրանք գիտեին, որ մարդ այն չէ, ինչ որ ուզում է լինել, այլ այն, ինչ չի կարող չլինել:
- Վարվիր այնպես, որ յուրաքանչյուր արարքդ կարողանա համընդհանուր կանոնի հիմք դառնալ:
- Երբ մարդ ջուրն է ընկնում, ոչ մի նշանակություն չունի, լավ է լողում, թե վատ: Նա պետք է դուրս գա ջրից, այլապես կխեղդվի:
- – Դուք երբևէ մտածե՞լ եք մահվան մասին:
- Ինչպես կարելի է հաշվի առնել ամբոխի կարծիքը, երբ կոպեկի արժեք չունի մի մարդու կարծիքը:
- Ձեր հայացքները համարձակ են, բայց դուք համարձակություն չունեք պաշտպանելու դրանք:
- Խիղճը յուրաքանչյուր անհատի մեջ դրված պահարան է, հսկելու համար այն կանոնները, որոնք հասարակությունը իր անվտանգության համար է մշակել։
- Սիրտը յուրովի է տրամաբանում, դժվար է հասկանալ այդ տրամաբանությունը։
- Կարևորն այն չէ, թե ինչ ասաց, այլ այն, թե ինչպես ասաց:
No comments:
Post a Comment