Ճանապարհ ընկանք, գիտեինք, գիտեինք, որ մեզ սպասվում է երկար ճանապարհ՝ երկար և բարդ: Բայց մենք գիտեինք նաև, որ նպատակ ունենք, նպատակ ունենք հասելու Հաչասարին և տեսնել հրաշքը: Հրաշք ասելով՝ նկատի ունեմ սովորական կանաչը: Կանաչը, որը այդքան էլ սովորական չէր` ինձ համար:
Ճանապարհին՝ բարձր խոտեր, որոնք ապտակում էին մեզ և առաջ անցնում․ դա փոքր-ինչ ծիծաղեցնում էր: Ճանապարհը շեղեցինք, գացինք դեպի ձոր, իսկ ձորը.. ձորը... տանում էր մեզ դեպի ջրվեժ, պատկերացումները լրիվ այլ էին: Բայց ի զարմանս
ձեզ,
պատկերացումներս
չիրականացան:
Ձայնը
լսվում
էր,
սրտի
հարվածները
արագանում
էին
ու
պատում
մտքերս:
Ինչ-որ այլ պատում
էր:
Երկար
տողերով:
Մենք
մոտեցանք,
բայց...
ջրվեժ
չկար,
փոքր
հոսող
գետակ
էր:
Բայց
այնքան
խշշուն
ու
զվարթ:
Ասես
ուզում
էր
ասել.
-Ես միշտ եմ այստեղ
մնալու.
` Ձեր
կողքին:
Բայց
մի
օր
ես
գուցե
գնամ,
ո՞վ
գիտե:
Մի տեսակ տխուր պահ էր: Բայց ի՞նչու, ի՞նչու վերացնել ուրախությունը, ես ի՞նչ
գիտեմ նա ուրախ է թե ոչ:
Մենք մի խումբ էինք՝ չորս հոգի: Չորս ճամփորդ էինք, ուրախ-զվարթ: Զրուցում էինք, խոսում ու քայլում առաջ..առաջ..առաջ: Ի՞նչ գիտեք` չորս ու ուրախ, հետարքիր … թե՜՞ հազար և լուռ, միայնակ ու տխուր: Ես այս խմբի հետ, կորցրել
էի
ցավի
զգացումը:
Ուղղակի
հաճույք:
Քույր-եղբայրներ
և
մայրիկս:
Չկա
ավելի
մեծ
հաճույք`
իրոք:
Ես,
Կամսարը,
Վազգենը
(Գյուղի
եղբայներս)
և
մայրիկս,
միշտ
առաջ
էինք
նայում,
հավաքում
որոշ
օգտակար
պարագաներ,
ուսումնասիրում
էինք
ծաղիկերը,
բայց
հանկարծ:
Հայտնվեց
իմ
երկրորդ
ես-ը և ես կորցրեցի
ինձ:
Փնտրտուքներն
իզուր
էին(իրականում ոչ մի փնտրտուք իզուր չի լինում): Ալերգիան
սկսեց:
Ամենազարմանալին`
Բնությո՞ւնից..
Ալերգի՞ա:
Խելագարավել
կարելի
է,
ես
դեն
նետեցի
ծաղիկները
եւ
իմ
մեջ
առաջ
շարժվելու
խիզախություն գտա, իսկ հետո փնտրտուքները
գտան
ինձ:
Ճանապարհն
իրոք
գեղեցիկ
էր, մի տեսակ բարի՜, մի տեսակ նո՜ւրբ ու ուղղակի խաղաղությունը վերցնում ու քո մեջ էր տեղադրում: Ու մենք քայլում
էինք
ճանապարհներով,
որոնք
անհասկանալի
են
թե
ուր
էին
տանում:
Գյուղը երևում էր, հեռվի՜ց, սիրուն էր: Պահին, երբ քայլում եմ, ոչինչ չկա: Գյուղ
է էլի, սովորակա՜ն: Բայց վերևից, սարերն էլ էին երևում: Ճանապարհը հաստատ կորցնել չէինք կարող: Մի սար էր, Սարի հետևում ճանապարհ, հետո մեկ այլ սար, հետո՝ սար: Ինչ էլ լիներ կանաչի գրկում կլինեինք:
Գիտե՞ք անվերջանալի են: Ու պիտի հաղթահարենք ԲՈԼՈՐԸ, մեկը չթողնենք: Բայց դա հետո, բոլորով: Իսկ մենք շարունակում էինք: Հասանք մի բարձրունքի , մի լճի, մեծ չէր ու ոչ այնքան հետաքրքիր, որովհետև ձկները չէին երևում, ճայեր չկային (բնական երևույթ), բայց արտույտները ու մորեխները մեզ առաջնորդեցին մինչև Հաչասարի լանջ: Եւ ահա, բոլորս հոգնել ենք: Մեր մեջ այլևս խիզախության կաթիլ չկա, և ջրի կաթիլ՝ ևս: Նստեցինք, կերանք: Մայրիկիս քեռակնոջ`
Սիլվա տատի պատրաստած շա՜տ համեղ «Սինին»,
ավանդական հաց և պանիր, եւ շա՜տ համեղ դեղձ: Նկատեցինք ամպերին, որոնք ուզում էին լողացնել մեզ: Որոշել էինք Արագածին հադիպել, բայց չստացվեց: Իջանք, և տո՜ւն: Ահա և նկատելի դարձավ ոտքերի ուժեղ ցավը: Ահա և վերջ՝ ամեն ինչ ավարտվեց՝ կանաչից գլորվելով ներքև: Ամենահաճելին ու ամենահավեսը: Ամեն ինչ այնքան լավ էր` Սարերի վրա, Կանաչ
մեջ, գեղեցիկի գրկում ու լավ մարդկանց հետ:
No comments:
Post a Comment