Thursday, September 22, 2016

Լսվում են մարդկանց ոտնաձայններ..

Պատկերացումներ... մի քաղաք, լիքը մարդիկ:
 Մեքնենաները երթևեկում են փողոցում, լսվում են մարդկանց ոտնաձայնները և լղոզվում են մեքենաների ձայներին: Մի մե՜ծ երաժշտություն ու ես նստած այգում` մի աթոռի վրա: Հիշում եմ, որ քսան տարի առաջ ես երազում էի.. երազում այս Հայաստանի մասին, այն Հայաստանի, որտեղ ես հիմա ապրում եմ:

/Քսան տարի առաջ/



Ես նստած եմ այգում, մարդիկ այնքան քիչ են: Այնպես եմ ուզում, որ մարդիկ չհեռանան այստեղից, մնան այստեղ` իմ կողքին թեև, ես նրանց չեմ ճանաչում, բայց նրանք հայ են, իմ մի մասինկը: Ես ապրում եմ այնպիսի Հայաստանում, որտեղ մարդիկ քիչ են, իսկ աղբը ասես ծով լինի: Մարդի´կ, աղբամանները այնքան շատ են իսկ դո՞ւք, ինչո՞ւ համար գցել աղբը այնտեղ, որտեղ կա աղբաման: Մի արե՜ք, ես ու իմ նման շատերը չենք ուզում տեսնել այդ տխուր պատկերը:
Ես վեր կենալով նստածս տեղից` վերցնում եմ աղբը, գցում աղբամանի մեջ և շարունակում ճանապարհս: Ես անցնում եմ փողոցը, որպեսզի գնամ տուն: Մեքենաները երթևեկում են այնքան արա՜գ: Ես հետ թռա, որովհետև քիչ էր մնացել ընկնեի մեքենայի տակ: Ինչո՞ւ. եկեք զիջենք միմյանց: Եկեք տեսնենք իրար, չմոռանանք, որ մենք ու մեր դիմացինները սովորական մահկանցուներ են:
Սիրտս հանգստացնելով` ես ընկա առաջ: Երկար ճանապարհ է սպասվում ինձ` մինչև տուն: Ես ուշադիր չլինելով` տրորում եմ մեկի ոտքը, նա նայում է ինձ նենգ հայացքով, ջղա՜յին.
-Գուցե ուշադիր լինե՞ք:
Ես ոչինչ չասելով` շարունակում եմ ու մտածմունքներս չեն ավարտվում... Իսկ ի՞նչ, եթե ներենք միմյանց:
Կոչ եմ անում ինձ շրջապոտղներին` եկեք լինենք այնպիսին, ինչպիսին կանք, չլինենք ձևական, ներենք միմյանց, ու  միմյանց ջերմացնենք մեր զգացողություններով: Եկեք ստղծենք մեր իրական Հայաստանը:

/Քսան տարի հետո/

Ես ժպտում եմ և շարունակում ճանապարհս:

ֆոտոշարք. մի տեղից....










Sunday, September 11, 2016

Թիթեռը տիեզերրքում



Ամսի 9, ուրբաթ առավոտ: Ես արթնանում եմ, չհիշելով ոչ մի փաստ այն մասին, որ ես պետք է Սևան գնամ: Վեր եմ կենում, լվացվում և դուրս գալով միջանցք տեսնում եմ մեծ պայուսակ: Այդ ժամանկ միայն հիշողությունս միանում է ինձ: Ես որոշում եմ նախաճաշել, և դուրս գալ տանից: Նախաճաշում եմ, նայում իրերս ` հաշվում-մտածում , արդյո՞ք ամենը տեղում է: Իսկ գուցե ո՞չ: Այո՜-այո՜ տեղում է:

Thursday, September 8, 2016

Կարո՞ղ եմ ապրել ինչպես առաջ թե ոչ

09 / 12 / 20800 թ.
Մի աղջիկ կար, ոչ այնքան երկար մազեր ուներ: Ուներ խոշոր աչքեր, բաց դեղին էին խառնված ինչ-որ գազարագույն երանգի հետ: Ասում էին թէ նա այստեղ չի ծնվել, ծնվել է հեռո՜ւ, հեռո՜ւ տիեզերքում`  Մերկուրիի վրա:  Նա այնտեղ էր ինչ-որ բանի համար, բայց այսքան տարիներ են անցել, իսկ նա դեռ ոչինչ չի արել այնտեղ:

Wednesday, September 7, 2016

Իրենց հոգու հմայքը: Աղասի Այվազյան «Եկեղեցի»


Ես կարդացի Աղասի Այվազյանի «Եկեղեցի» Էսսեն: Էսսե, որի ասելիքը շատ էր: Ինձ թվում է` Աղասի Այվազյանը մեզ ուզել է փոխանցել մի բան. եթե դու հավատում ես, հավատա անկողծորեն: Մի հավատա, եթե քեզ ուղղակի սովորեցրել են: Մի արա՛ մեխանիկորեն:

Saturday, September 3, 2016

Դեպի առա՜ջ




 Մի ժամանակ «Հրաշք» ի իմաստը չգիտեի, չէի հասկանում: Իսկ, հիմա՞: Հիմա, արդեն երկրորդ անգամ ականտես եմ լինում: Արդեն երկրորդ անգամ գիտակցում եմ, որ Արագածի գագաթից գեղեցիկ տեսարնանները, էլի պիտի տեսնեմ ու ամեն անգամ այլ արձագանք տամ: Ճանապարհները այլ էին: Արձագանքները այլ: Երիցուկները էլի իրենց տեղերում, ավելի խիտ ու խոշոր մեզ էին սպասում: Կանչում էին ու ասում.
-Եկե՜ք, սպասո՜ւմ ենք: