Վրաստան, Թբիլիսի: Առաջին անգամ երկրից դուրս: Մեջս տակն ու վրա էր լինում: «Ե՞րբ է գալու օրը» , մտածում էի ես: Ես առաջին անգամ պիտի ոտք դնեի սահման, առաջին անգամ պիտի դուրս գաի իմ սիրելի երկրից: Իմ մոտ նույն զգացողությունները չէին ինչը, որ ունենում էի ամեն ճամփորդությունից: Այս անգամ ուրիշ էր և վախ կար և ուրախություն:
Ահա´ , ես կանգած եմ դռան շեմին պայուսակը ուսիս, պարաստակամ, զգոն... բայցև մտքում պտտվում էր միևնույն նախադասությունը` «Ի՞նչ-որ բան, հո չեմ մոռացել»: Ձեռքս օդում թափ եմ տալիս և դուռը իմ հետևից փակելով իջնում ներքև:
Մայրիկի հետ քայլում ենք դեպի ՍԲ. Երրորդություն եկեղեցի: Հեռվից արդեն երևում է Գմբեթը, որը իր մոտ էր կանչում: Դե, ոնց-որ միշտ նստում ենք ավտոբուս, ու նայում դուրս տենսելով թե ինչպես են օդում թափ տալիս ձեռքերը մարդիկ`, մարդիկ, որ մեզ են սպասելու:
Վրաստան մտնելուց հետո, աչքս նկատեց բնությունը, ծառերը: Ինձ գրավեց այն, որ Վրացիները, ուշադրություն են դարձնում իրենց բնությանը: Տուգանք են տալիս նրանց ովքեր աբղ կնետեն ճանապարհին: Այնտեղ ոչ-մի ծառի տակ աղբ չէիր նկատում: Բայց մարդիկ մռայլ էին: Ամենահաճելին կանաչն էր, կանա՝չը: Իրոք, երբ դուրս էիր գալիս միանգամից խառնվում էիր ու միաձուլվում կանաչին: Թբիլիսի՜ ես դեռ գալու եմ:
Ահա´ , ես կանգած եմ դռան շեմին` պայուսակը ուսիս, պարաստակամ, զգոն... բայցև մտքում պտտվում էր միևնույն նախադասությունը` «Ի՞նչ-որ բան, հո չեմ մոռացել»: Ձեռքս օդում թափ եմ տալիս և դուռը իմ հետևից փակելով իջնում ներքև:
Մայրիկի հետ քայլում ենք դեպի ՍԲ. Երրորդություն եկեղեցի: Հեռվից արդեն երևում է Գմբեթը, որը իր մոտ էր կանչում: Դե, ոնց-որ միշտ նստում ենք ավտոբուս, ու նայում դուրս տենսելով թե ինչպես են օդում թափ տալիս ձեռքերը մարդիկ`, մարդիկ, որ մեզ են սպասելու:
Վրաստան մտնելուց հետո, աչքս նկատեց բնությունը, ծառերը: Ինձ գրավեց այն, որ Վրացիները, ուշադրություն են դարձնում իրենց բնությանը: Տուգանք են տալիս նրանց ովքեր աբղ կնետեն ճանապարհին: Այնտեղ ոչ-մի ծառի տակ աղբ չէիր նկատում: Բայց մարդիկ մռայլ էին: Ամենահաճելին կանաչն էր, կանա՝չը: Իրոք, երբ դուրս էիր գալիս միանգամից խառնվում էիր ու միաձուլվում կանաչին: Թբիլիսի՜ ես դեռ գալու եմ:
No comments:
Post a Comment