Հետաքրքիր նամակ է, խորհուրդ կտաի, որ կարդաք: Հատկապես ինձ շատ է դուր եկել: Ի՞նչ եք կարծում արդյո՞ք ճիշտ է, որ հայրիկը նամակ է գրում, չի զանգում կամ էլ չի գալիս իր փոքրիկին (ճուտիկին) տեսնելու ու այդքանը ասելու և ի՞նչ եք կարծում արդյոք հայրիկը պետք է ամաչի իր հրաշք բալիկից: Հիմա ինքս, կփորձեմ իմ հարցերին պատասխանել: Չէ, համամիտ չեմ, էդպես ճիշտ չի, չէ՜ ճիշտ, ու՜ֆ, չեմ կողմնորովում, հիմա կասեմ թե ինչու: Ընտրեցի երկու տարբերակ, որովհետև համ սխալ է համ ճիշտ.... Սխալ է, որովհետև ինչ իմաստ նամակ գրելու, եթե կարող ես տեսնել, դեմ-դիմաց կանգնել ու զրուցել ամենքի հետ, իսկ, եթե նամակ չգրեր հիմա ես այս հոդվածը չէի գրի, իսկ ինչ վերաբերվում է ամաչելուն ......Դե՜ հասկանում ե՞ք, ախր ամենքի հետ կարող է պատահել, ամենքնել իրավունք ունեն ամաչելու, չէ որ դա է կյանքի օրենքներից մեկը: Օ՜հ այո ճիշտ է, Ֆրենսիս Ֆիցջերլանդ համամիտ եմ քեզ հետ իհարկ՛ե կյանքում ոչ երջանկություն կա ոչ դժբախտություն դրանք միայն գրքերում ու կինոներում է լինում հա՛ ես քեզ հետ համամիտ եմ: Իմ կարծիքով դու շատ լավ հայրիկ ես քո ՃՈՒՏԻԿի համար:
Սիրով՝Արփի Սահակյան
Սիրով՝Արփի Սահակյան
No comments:
Post a Comment