Wednesday, December 17, 2014
Թռչել...
Ես խոշորացույց չունե՛մ, ուղակի չեմ օգտագործում:Բարձրանալ տանիք կամ դուրս գալ պատհժգամբ: Պատհժգամբից մարդիկ չեն
մեծանում այլ, փոքրանում են, տանիքից ավելի՜ են փոքրանում և ինձ մնում է մեկ տարբերակ՝թռչել քաղաքի վրայով:Միտքս
ինձ տվեց խոշորացույցը, երևակայությունս ինձ տվեց հնարավորություն և թռչելու և տեսնելու
մե՜ծ քաղաքը, որը հույսերով ու ուրախությամբ լիքն է: Իմ տեսած այն բանը ուղակի կարծես հրաշք լիներ, բայց աստված գիտի
թե ինչ էր իմ տեսածը: Ինչոր բան էր, ոչնչի
նման,կյանքիս մեջ նման բան տեսած չկաի:Ճիշտ է չգիտեմ ինչ էր, բայց խորհրդավոր էր, գույներով
լիքը, ուրախությամբ ու հույսերով պատված էր, խինդ ու ծիծաղ կար և արդյո՞ք դա մե՛ր քաղաքն էր: Երբ ավելի վերև
եմ թռչում ամեն ինչ պարզ է դառնում ինձ համար՝ մեր քաղաքը մե՜ծ, շա՜տ մեծ՝աչք է, աչք,
որի մեջ հազարավոր ուրիշ
աչքեր կան, գույնզգույն աչքեր: Ամեն մի գույն իր հույսն ու ուրախություններ արտահայտում: Վարկյան առ վարկյան
աչքերը շատանում էին, այնքան պարզ ու ջինջ էին այդ աչքերը: Այնքան պարզ, որ արտացոլվում
էր, ամեն մի մարդու քայլը,նոր ծնված աչքերի լացը և դրանից բխող ծիծաղը: Ինքսել մտա
այդ աչքի մեջ, բայց դա լրիվ ուրիշ պատմություն է դրա մասին թող մնա հետո: Ներում եմ ուրեմն թու՞յլ եմ
.jpg)
Subscribe to:
Posts (Atom)