Մոր, ձեռքերից ամեն ինջ գալիս է, բայց միայն ոչ ապտակ: Մարդի՛կ հիշեք, եթե նույնիսկ ձեր մայրը ծեր է, նա միևնույն է, ամենահավատարիմ մարդն է, որ միշտ ձեզ կոգնի կառնի գրկի մեջ նուրբ կշոյի, ու կասի «Մի տխրի, ամեն ինջ իր տեղը կնկնի»: Գիտե՞ք, ով էլ, որ լինի ձեր մայրը՝թե հոգեբան, թե հավաքարար, թե հիվանդապահ, և թե բժիշկ, նա միայն փրջանիկ կլնի երբ, նրա աջկերը կփայլեն ու նա կասի «Հպարտանում եմ քեզնով իմ փոքրիկ»:Ինչքանել, որ ձեր մայրը գոռա ձեզ վրա, երես մի թեքեք նրանից ու հեռացեք, ասելով թե նա այս իրավունքը չուներ, որովհետև նրա սիրտը զգայուն է և հաստատ նա ձեզ ոչ-մի վատ բան չէր անի: Մայր, իմ ախր ես մի բան չեմ հասկանում, ինչպես ես դիմանում չարաճճիույթուններիս, իրավորանքներիս... Մամ ներիր ինձ, ներիր... գիտեմ հեշտ չէ, բայց ներիր..............
Տատիկ, իմ սիրելի, իմ երկրորդ Մայրիկ: Երբ մայրիկը աշխատում է, ժամանակ չունի քեզ համար, ո՞վ է, ո՞վ է քեզ հետ խաղում, քեզ քնացնում, լողացնում, ամեն ինջ անում քեզ համար, ո՞վ կարող ես ասե՞լ, եթե ոչ տատիկդ ապա, ո՞վ:Գիտեմ, ես շատ լավ գիտեմ, հիմա այս տողերը կարդալուց շատերը հուզվում են, որովհետև նրանց տատիկը մահացել է, բայց, ի՞նչ արած, ասեք ի՞նչ կարող ենք անել: Եթե չլիներ տատիկը, չէր լինի մայրիկը և չէիր լինի դու... Գնահատեք, այն մարդկանց ովքեր գնահատում են ձեզ, սիրում գուրգուրում:Ես երբեմն նայում եմ տատիկիս, խորշոմած ձեռքերին, որոնք ժամանակին եղել են, նուրբ, քնքուշ ձեռքեր, ու անկեղ ասա՜ծ, անկեղծ ասած, սիրտս լցվում է, հուզմունքով: Տատիկիս նուրբ, բարի,մեղմ հայացքը, որ միշտ նայում է, ինձ, նրա այդ բարի ու նուբ հայացքով տաքացնում է տունը: Տատիկիս սպիտակ մազերը միշտ ինձ ուժ են տալիս, չգիտեմ ինչու, բայց իրոք այդպես է:
ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ ԿԱՆԱՆՑ ՏՈՆԸ
No comments:
Post a Comment