Իմ հայրենիքում մարդիկ նահանջկոտ են, ծույլ, մուննաթ, անկուլտուրական, անուշադիր: Հիմիկվա հայրենիքում բոլորը կոպիտ են, չեն նայում թե ուր են քայլում, չեն նայում մարդկանց դեմքին, չեն մտածում թե ինչ են ասում, հիմա մարդիկ ցավ չեն զգում, մարդիկ օգնություն չեն ցույց տալիս: Մարդիկ հիմա, բոլորը կապված են համակարգիչների, հեռախոսների, ինտերնետի հետ և իմ կարծիքով մի քանի տարի հետ ամուսնություննել կլինի «Online» : Մարդիկ հիմա իարար չեն ճանաչում: Բայց սա իմ հայրենիքին է, իմ քաղաքը, ես սիրում եմ այն, ու ես հաճույքով եմ ապրոււմ այս քաղաքում, հպարտ եմ, որ Հայ եմ: Կուզեի, որ իմ հարենիքւոմ բոլորը սիրեն իրար, չլինի ագահույթան այն ճիչը, կուզեմ, որ Հայստանը լինի այնպիսին ինչպիսին, որ եղել է, որ ճանարել են մեր մեծերը, կուզեմ, որ իմ հայրենիքում, մարդիկ փնթի չլնեն, իրենց հետևից մաքրեն: Իմ, ձեր, մեր հարյենիքը առաջ ծովիվ-ծով Հայաստան էր, իսկ հիմա աղբից-աղբ հայաստան է:
No comments:
Post a Comment